FAGUS

FAGUS

arboris genus glandiferae, sicut robur, quercus et aesculus, cum qua postrema candem illam esse sciscunt Grammatici, quod fagum ἀπὸ τοῦ φαγεῖν dictam autumant, ut aesulum sive esculum ab esca, quod harum glande primi mortales victitarint: cum tum ex re, tum ex nomine constet, aesculum esse, quae Graeeis αἰγίλωψ, uti pluribus docer Salmas. ad Sclin. p. 507. et 508. Eadem, licet distinguatur a quercu inter quercus tamen genera reponitur Theophrasto, et cum quercus coronamentis olim victorum adhibita fuerit, φηγῷ ἐςτεμμένην, fago coronatam, Deianiram, post Acheloum ab Hercule superatum, legimus, apud Philostrat. in Imagin. Etiam, uti quercus Dodonaeae notissimae, sic apud Sophoclem responsa a duabus columbis redduntur, ex antiqua fago, in Trachin. Vide C. Paschal. Coron. l. 7. c. 13. Ceterum Post fagum quercus τῆς ἡμέρου quam Macedones ἐτυμόδρυν Latini quercum simpliciter appellabant, lignum fortissimum: at longe etiam robustius

roboris, h. e. τῆς ἀγρίας. Glans eiusdem dulcissima, Plin. l. 16. c. 6. Cortex, ut et tiliae, abietis ac piceae, in magno usa agrestium. Vasa corbesque ac patentiora quaedam messibus conuchendis vindemiisque faciunt atque praetexta tuguriorum. Scribit in recenti ad Duces explorator, incisas literas tegente succo. Nec non in quodam usu sacrorum regligiosus est. Idem l. eod. c. 9. 10. 38, 43. Alios arboris huius usus idem enarrat. Facilis et Fagus ------ eadem sectilibus laminis in tenuia fluxilis, capsisque ac scrimis sola utilis. Scandulae e robore aptissimae, mox e glandiferis aliis, sagoque. Faagis pectines iransversi in pulpa. Apud antiquos inde et vasis honos. Manius Curius iuravit, se ex praeda nihil attigisse, praeter guttum faginum, quo sacrisicaret. De poculis vero faginis, dicemus infra.